Οι βολεμένοι και τα αδιέξοδα της χώρας

του Στέφανου Μάνου από την Καθημερινή

Λίγες μέρες μετά τις τελευταίες εκλογές έγραψα για κάτι φίλους μου, ευκατάστατους, ώριμους (γεννήθηκαν τη δεκαετία του ’40), που διαβάζουν –τουλάχιστον τους τίτλους των εφημερίδων– και πιστεύουν ότι γνωρίζουν πρόσωπα και καταστάσεις. Το 2004, το 2000, το 1996 και όσο θυμούνται ψήφισαν Νέα Δημοκρατία. Είναι αρετή να μένεις σταθερός, να μην αλλάζεις. Ετσι λένε. Είναι συντηρητικοί. Δεν πιστεύουν (και ίσως ενδόμυχα δεν θέλουν) ότι μπορεί ν’ αλλάξει οτιδήποτε στην Ελλάδα. Εύκολα καταλήγουν στο απαισιόδοξο συμπέρασμα ότι: «τι τα θες, αυτή είναι η... Ελλάδα!».

Τα παιδιά τους σπούδασαν σε καλά πανεπιστήμια του εξωτερικού. Η διάλυση της Παιδείας ευτυχώς δεν τους άγγιξε. Ψήφισαν Νέα Δημοκρατία, χωρίς να περιμένουν πολλά από αυτήν, σχεδόν τίποτε, και ελπίζουν, χωρίς και να το πολυπιστεύουν, ότι ο Καραμανλής θα γίνει καλύτερος, τώρα που... έμαθε. Οι ίδιοι πάντως δεν αλλάζουν, είναι σταθεροί στην επιλογή τους, ελπίζουν μόνο να αλλάξει λίγο η Νέα Δημοκρατία, τόσο ώστε να δικαιολογεί την ψήφο τους. Αλλά και αν δεν αλλάξει, πάλι αυτήν θα ψηφίσουν. Διότι, όπως λένε, τι άλλο μπορούν να κάνουν; Είναι, όπως είπαμε, συντηρητικοί.

Οι φίλοι μου αυτοί νομίζουν ότι η Ελλάδα δεν είναι τίποτε παραπάνω από μια πλατφόρμα, μια γεωγραφική περιοχή, από την οποία μπορούν επωφελώς για τους ίδιους να ασκούν τις όποιες επικερδείς δραστηριότητές τους. Δεν αισθάνονται καμιά ιδιαίτερη ευθύνη για την Ελλάδα. Αντιθέτως πιστεύουν ότι η Ελλάδα τους χρωστάει. Τους χρωστάει κυρίως την προστασία των συνθηκών που επιτρέπουν τον πλουτισμό τους. Τους χρωστάει σταθερότητα. Επιστήμονες, ακαδημαϊκοί, επιχειρηματίες, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, οι άνθρωποι που θα έπρεπε να είναι η ηγεσία του τόπου, για ένα μόνο ενδιαφέρονται: Πώς δεν θ’ αλλάξει κάτι που ίσως θίξει τα προσωπικά τους συμφέροντα. Οπως ακριβώς οι αρχαίοι Ρωμαίοι της παρακμής όταν οι Οστρογότθοι ήταν έξω από την πόρτα τους.

Για κάθε έναν από αυτούς –ας τους πούμε βολεμένους– υπάρχουν δεκάδες άλλοι που θα ήθελαν να τα αλλάξουν όλα. Δεν έχουν κάτι να χάσουν! Οταν δεν έχεις κάτι, πώς θα το χάσεις; Θα ήθελαν όμως, είμαι σίγουρος, να νιώθουν υπερήφανοι για την πατρίδα τους.

Πώς όμως να κινητοποιήσεις αυτούς τους πολλούς, πώς να επικοινωνήσεις τις σκέψεις σου, να τους κερδίσεις; Δεν διαβάζουν εφημερίδες, παρακολουθούν τηλεόραση. Ελάχιστοι διαβάζουν. Η Ελλάδα έχει, με διαφορά, τους λιγότερους αναγνώστες εφημερίδων στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Η επικοινωνία μαζί τους προϋποθέτει τη σύμπραξη, τη μεσολάβηση, τη διαστρέβλωση της τηλεόρασης. Αλλά η τηλεόραση ανήκει στην κατηγορία που δεν θέλει οποιαδήποτε αλλαγή. Βολεύτηκε η τηλεόραση στο σύγχρονο ελληνικό κράτος. Χωρίς κανόνες, χωρίς αρχές, χωρίς άδειες, με μαύρα λεφτά (με την άδεια της κυβέρνησης). Γιατί να θέλει να στηρίξει και να προβάλει οποιαδήποτε αλλαγή;

Αυτό, λοιπόν, είναι το πρόβλημα. Στο οικοδόμημα «Ελλάδα» εγκαταστάθηκαν στον επάνω όροφο οι βολεμένοι. Εσωστρεφείς, αδιάφοροι και απαθείς με όσα συμβαίνουν γύρω τους, με την προσοχή τους στραμμένη αποκλειστικά στον δικό τους μικρόκοσμο, χωρίς καμία ατομική και κοινωνική ευθύνη. Στους κάτω ορόφους και στα υπόγεια οι υπόλοιποι. Αμήχανοι, ανασφαλείς, βλέπουν τι γίνεται γύρω τους, αντιλαμβάνονται τα γενικότερα προβλήματα και περιμένουν. Περιμένουν να τους καθοδηγήσει κάποιος. Μάταια όμως, διότι καμιά τίμια και αληθινή φωνή δεν φθάνει σε αυτούς. Ολα τα μηνύματα πνίγονται στα παράθυρα της τηλεόρασης.

Διαβάστε το υπόλοιπο του άρθρου εδώ

Οι επιστήμονες δεν βραβεύονται ποτέ στην Ελλάδα

Στις ετήσιες βραβεύσεις τις οποίες απονέμει ο Πρόεδρος της ελληνικής Δημοκρατίας, δεν υπάρχει σχεδόν κανένας επιστήμονας. Το μόνο όνομα που κατάφερα να διακρίνω, είναι του πρώτου ελληνικής καταγωγής αστροναύτη Θεόδωρου Γιουρτσίχιν. Κανείς αναρωτιέται: μόνο οι αθλητές, οι ηθοποιοί και οι επιχειρηματίες προσφέρουν σε αυτή τη χώρα;

(ακολουθεί η σχετική είδηση από το in.gr):

Τιμητικές διακρίσεις σε έλληνες και ξένους επιφανείς από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας

Σπουδαίες προσωπικότητες της τέχνης, του θεάτρου, του αθλητισμού και του ακαδημαϊκού κόσμου θα λάβουν τιμητικές διακρίσεις από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κάρολο Παπούλια τη Δευτέρα. Μεταξύ αυτών ο ηθοποιός Θανάσης Βέγγος, ο πρώην Γερουσιαστής των ΗΠΑ Πολ Σαρμπάνις και ο Ολλανδός οπερατέρ του Πολυτεχνείου.

Ειδικότερα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας, θα απονείμει τη Δευτέρα τις παρακάτω τιμητικές διακρίσεις:

Τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Φοίνικος στον Πολ Σαρμπάνις , πρώην Γερουσιαστή ΗΠΑ.

Τον Ταξιάρχη του Τάγματος της Τιμής στους:

-Δημήτριο Γλάρο, Ομότιμο Καθηγητή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

(...η συνέχεια εδώ)

Το σημερινό "Βάστα Ρόμελ"

(του Ν.Ζ. Εφημερίδα Παρόν, 09 Μαρ 2008)

Υπάρχουν κάποιοι στην Ελλάδα που στοιχημάτιζαν και πολύ θα ήθελαν να ηττηθεί η Ελλάδα πλήρως στο Μακεδονικό, να πιεστεί συντριπτικά, να υποχωρήσει άτακτα, να διασυρθεί διεθνώς, να ταπεινωθεί διπλωματικά.

Να αναγνωρίσει πλήρως τον ψευτομακεδονικό αλυτρωτισμό των Σκοπίων, να θριαμβεύσουν οι ακραίοι εθνικιστές που κυβερνούν τη χώρα αυτή και ονειρεύονται τη «Μεγάλη Μακεδονία», που περιλαμβάνει μεγάλο μέρος του ελληνικού εθνικού χώρου…

Γιατί το επιθυμούν αυτό; Για να ηττηθούν οι… «έλληνες εθνικιστές»! Δηλαδή το 70-80% του ελληνικού λαού που επιμένει να απορρίπτει την αναγνώριση των Σκοπίων με το όνομα της Μακεδονίας. Για να μπορούν να πουν μετά όχι ότι θα μπορούσαμε να αποφύγουμε τα χειρότερα, αλλά ότι εξαρχής δεν χρειαζόταν να αντιδράσουμε καθόλου.

X Υπάρχουν κάποιοι στην Ελλάδα που στοιχημάτιζαν και πολύ θα ήθελαν να ηττηθεί η Κύπρος, να θριαμβεύσουν τα τετελεσμένα της εισβολής, να αναγνωριστεί διεθνώς το ψευδοκράτος μετά την απόρριψη του Σχεδίου Ανάν, να διαλυθεί η Κυπριακή Δημοκρατία.

Γιατί το επιθυμούν αυτό; Για να ηττηθούν οι «ελληνοκύπριοι εθνικιστές»! Δηλαδή αυτό το 76% του Κυπριακού Ελληνισμού που ψήφισε την απόρριψη του Σχεδίου Ανάν το 2004. Για να μπορούν να πουν μετά, όχι ότι θα μπορούσαμε να είχαμε αποφύγει τα χειρότερα, αν είχαμε αποδεχθεί το Σχέδιο Ανάν. Αλλά ότι δεν έπρεπε να αντιδράσουμε καθόλου, αφού έτσι κι αλλιώς δεν μπορούσαμε να αποφύγουμε τα χειρότερα. Γιατί το Σχέδιο Ανάν διέλυε, εξαρχής, την Κυπριακή Δημοκρατία…

XΥπάρχουν κάποιοι στην Ελλάδα που ποθούν διακαώς να κερδίσει ο ξέφρενος αλυτρωτισμός των Σκοπίων και να νομιμοποιηθούν τα τετελεσμένα της τουρκικής εισβολής. Δεν τους νοιάζει αν καταφέρουν λαμπρή νίκη οι σκοπιανοί εθνικιστές και οι τούρκοι στρατοκράτες, φτάνει να ηττηθούν οι έλληνες και οι ελληνοκύπριοι «εθνικιστές». Δηλαδή η μεγάλη πλειονότητα του Ελληνισμού, η Ελλάδα που αντιστέκεται…

Υπάρχουν κάποιοι που κατεβάζουν τον κόσμο στους δρόμους για να καταδικάσουν την αμερικανική επέμβαση στο Ιράκ ή την πιθανολογούμενη επέμβαση στο Ιράν, αλλά δεν θέλουν καμία απολύτως αντίδραση για την αμερικανική πολιτική στο Σκοπιανό ή στην Κύπρο.

Είναι αυτοί ακριβώς που προεξοφλούσαν ότι οι Αμερικανοβρετανοί θα μας «συνέτριβαν» αν δεν υπερψηφιζόταν το Σχέδιο Ανάν. Και δεν τους βγήκε…

Είναι οι ίδιοι ακριβώς που προεξοφλούσαν ότι το ΝΑΤΟ θα μας ασκούσε «ασφυκτικές πιέσεις» αν ασκούσαμε βέτο στην ένταξη της FYROM. Και πάλι διαψεύστηκαν πανηγυρικά…

Καταγγέλλουν τα σχέδια των ΗΠΑ παντού στον κόσμο -όσο πιο μακριά μας τόσο καλύτερα- αλλά σε οτιδήποτε έχει σχέση με τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα, υποστηρίζουν την πλήρη ευθυγράμμιση «προς τας υποδείξεις» των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ! Τέτοιοι «αντιιμπεριαλιστές»…

Εύχονται την αποτυχία της αμερικανικής πολιτικής παντού στον κόσμο, αλλά την πλήρη επιτυχία της στην Ελλάδα! Χειροκροτούν κάθε αντίσταση προς τη δυτική πολιτική παντού στον κόσμο, αλλά κατακεραυνώνουν ως «μιαρό εθνικισμό» την παραμικρή διάθεση αντίστασης του ελληνικού λαού.

Θέλουν τον Έλληνα να «σηκωθεί από τον καναπέ του», αλλά προς Θεού, όχι για το Μακεδονικό, όχι για το Σχέδιο Ανάν, αλλά για τον… γάμο των ομοφυλοφίλων, για την προστασία της φώκιας και για τα δάση του Αμαζονίου.

Έχουν κατασκευάσει μια ατζέντα διεθνώς περιφερομένων ψευδο-αιτημάτων, με τα οποία προσπαθούν να υποκαταστήσουν τις αληθινές αγωνίες κάθε λαού.

Για όλα όσα δεν αφορούν άμεσα τον ελληνικό λαό, δεν τον ενδιαφέρουν ιδιαίτερα, δεν τον ενώνουν, δεν εξαρτώνται από τον ίδιο - για όλα αυτά ζητούν να «αφυπνιστεί». Αλλά αν τολμήσει να ξεσηκωθεί για όσα αληθινά τον αφορούν και τον νοιάζουν, τον καταγγέλλουν ως «εθνικιστή», «αντιδραστικό», «μισαλλόδοξο» και «σκοταδιστή».

Διαβάστε το υπόλοιπο του άρθρου εδώ.

Γιατί θα πάω στην παρέλαση

(Φωτογραφία και κείμενο από το blog Κόκκινη Πατρίδα)

Από τον σύντροφο Δημήτρη

Πριν προλάβει ο οποιοσδήποτε καλόβουλος ή κακόβουλος αναγνώστης τού πολύ ενδιαφέροντα Ιστοτόπου σας να με κατηγορήσει ως «εθνικιστή», «στρατόκαυλο» και δεν ξέρω εγώ τι άλλο, να δηλώσω ότι ήμουν ο πρώτος, πριν από χρόνια, που χαρακτήριζε μ’ αυτούς τους χαρακτηρισμούς οποιονδήποτε φίλο, γνωστό ή συγγενή συμμετείχε κατά οποιονδήποτε τρόπο (είτε ως θεατής είτε ως παρελαύνων) σε αυτές τις «εθνικιστικές φιέστες», όπως συνήθιζα να αποκαλώ τις μαθητικές και στρατιωτικές παρελάσεις.

Όχι, δεν διακατεχόμουν τόσο από το σύνδρομο της «εθνοφοβίας» (και πολύ περισσότερου του εθνομηδενισμού) που χαρακτηρίζει ένα cosmopolitan κομμάτι της συνασπισμένης «αριστεράς». Ήμουν απλά ένας κλασικός ανένταχτος αριστερός της γενιάς μου, που συνήθιζε να αναπαράγει όλα εκείνα τα «αντιεθνικιστικά» και «αντιμιλιταριστικά» στερεότυπα, που έβγαζε φλύκταινες κι αυτός, με τη θέα μαθητών, ομοιόμορφα ντυμένων, να ακολουθούν ένα σταθερό βηματισμό, υπό τους ήχους της σφυρίχτρας της κακιασμένης γυμνάστριας (που αν δεν συμμετείχες στην παρέλαση σού έμπηγε μια κουλούρα να! (με το συμπάθιο) στον έλεγχο του σχολείου).

Πρέπει μάλιστα να ομολογήσω ότι δεν τα πήγαινα και τόσο καλά με όλους τους γυμναστές από το Δημοτικό μέχρι το Λύκειο, με τους οποίους ερχόμουν σε κόντρα για τη συμμετοχή μου ή όχι στην παρέλαση. Γιατί μπορεί να ήμουν άσσος στη μπάλα, αλλά στην παρέλαση… δεν το «πήγαινα» το «άθλημα»!

Τα χρόνια πέρασαν, και από το 1994, που αποφοίτησα, άλλαξαν πολλά πράγματα. Μέσα σε δεκατέσσερα χρόνια είδα ιδέες να ανατρέπονται, συντρόφους να ξεπουλιούνται, όνειρα να κατεδαφίζονται. Τέως «αριστερούληδες» που θαύμαζα «για το επαναστατικό και αγωνιστικό τους ήθος» είδα να ξεφτιλίζουν με τις πράξεις τους όλα όσα διακήρυτταν ότι υποστηρίζουν, να ξεπέφτουν και να γίνονται οι πιο σκληροί στυλοβάτες του Συστήματος.

Όλοι αυτοί οι υπερ-«επαναστάτες» της δεκαετίας του ’80 και του ’90, έγιναν μέσα σε ελάχιστα χρόνια συμβιβασμένοι αστοί, προδότες της ιδεολογίας τους, φασίστες και αντιδραστικοί στην καθημερινή τους συμπεριφορά προς τους γύρω τους, αλλά κάργα «αριστεροί» και «προοδευτικοί» προς τα έξω, για το «φαίνεσθαι».

Φυσικά, όλοι αυτοί οι πρώην σύντροφοι και συναγωνιστές, οι νυν βολεμένοι και πρόθυμοι σφουγγοκωλάριοι της εξουσίας (άλλωστε και οι ίδιοι αφεντικά έγιναν, οπότε… «κόρακος κοράκου…»), μεταβλήθηκαν ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ, μα ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ, σε εθνομηδενιστές. Μίλα τους για ελληνική ιστορία, γλώσσα, έθνος και πολιτισμό (τα οποία πάντα πίστευα, αλλά χωρίς τις ερμηνείες που τους δίνουν οι εθνικιστές) και σε βγάλαν «φασίστα», «χουντικό» και «ακροδεξιό»!

Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου εδώ.

Ελ λίδερ μάξιμο νουέβο

(Φωτ. Ελεύθερος Τύπος)

Όχι, δεν αναφέρομαι στον Ραούλ Κάστρο ο οποίος διορίσθηκε με συνοπτικές "δημοκρατικές" διαδικασίες ως ο νέος μέγιστος ηγέτης της Κούβας. Αναφέρομαι στον Ραούλ...Τσίπρα ο οποίος εξελέγη πριν λίγο καιρό στη θέση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Συμπαθής ξεσυμπαθής ο Αλέκος Αλαβάνος, οφείλει να του αναγνωρίσει κανείς ότι ξέρει να παίζει καλά στη σκακιέρα της πολιτικής: πήρε το Συνασπισμό από το χείλος της ανυπαρξίας και με ακραίο και σθεναρά αντιδραστικό λόγο, υπερκάλυψε τη χαλαρή αντιπολίτευση του Γιώργου Παπανδρέου, έγινε ο ίδιος η ουσιαστική αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας και αυτόματως περισυνέλλεξε κάποιο ποσοστό ανθρώπων που απογοητευμένοι από το ΠΑΣΟΚ, έριξαν την "ψήφο διαμαρτυρίας" τους υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. Και πάνω στην ορμή που απέκτησε ο Συνασπισμός, είτε μέσω ψήφων διαμαρτυρίας ή όχι, ο κ. Αλαβάνος ως ένας έξυπνος σκακιστής κάνει την "κίνηση ματ" και αποχωρεί εν όσω είναι στην κορυφή, δίνοντας (ουσιαστικά) το δαχτυλίδι της προεδρίας του ΣΥΡΙΖΑ στον 30άρη Αλέξη Τσίπρα, δημιουργώντας μια ακόμα νέα δυναμική πάνω στη δυναμική. Σαν να βρέθηκες δηλαδή ξαφνικά στον κατήφορο και ενώ έχεις αρχίσει να τσουλάς, έρχεται κάποιος από πίσω και σου δίνει ακόμα ένα σπρώξιμο. Ο καλός και σοφός Ισαάκ Νεύτωνας έχει προβλέψει το αποτέλεσμα, ότι τελικά θα κινηθείς πιο γρήγορα και θα φτάσεις πιο μακριά: σχεδόν 20% τείνει να πιάσει στις δημοσκοπήσεις ο ΣΥΡΙΖΑ με τον νέο "λίδερ μάξιμο". Τι σημαίνει αυτό άραγε; Ένας νέος Καραμανλής ή Παπανδρέου γεννιέται; Η' μήπως ένας νέος Δημήτρης Αβραμόπουλος;

Ποιός ακριβώς είναι ο κ. Τσίπρας και γιατί "εισπράττει" αυτή τη στιγμή; Σύμφωνα με το βιογραφικό του γεννήθηκε το 1974 (είναι δηλαδή ένα χρόνο μεγαλύτερός μου) έχει τελειώσει τη σχολή Πολιτικών Μηχανικών του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου "με μεταπτυχιακές σπουδές στην Πολεοδομία και Χωροταξία". Με αυτό το τελευταίο δεν ξέρω ακριβώς τι εννοεί, διότι οι του Πολυτεχνείου ισχυρίζονται ότι λαμβάνουν "master" όταν τελειώνουν τις 5ετείς σπουδές τους. "Εργάζεται ως πολιτικός μηχανικός στον κατασκευαστικό κλάδο": δεν έχω καταφέρει να βρω περισσότερες πληροφορίες επ αυτού, δηλαδή πού ακριβώς εργάζεται και πόσα χρόνια έχει δουλέψει.

Έχει κάνει τις εξής "μελέτες για την πόλη":

«Τα ρέματα του λεκανοπεδίου και ο ρόλος τους στην οργάνωση του αστικού χώρου»

«Εναλλακτικές παρεμβάσεις στις περιοχές εκβολής του Κηφισού και του Ιλισού με γνώμονα την ανάδειξη του φυσικού περιβάλλοντος και την αντιπλημμυρική προστασία»

«Η νέα σημασία του τοπικού, ο ρόλος της πόλης και οι πολλαπλές γεωγραφίες στην εποχή της παγκοσμιοποίησης»

Δεν υπάρχει κάτι άλλο γι'αυτές τις μελέτες όσον αφορά το τι ακριβώς είναι, πότε έγιναν και με ποιόν, και αν είναι στα πλαίσια του πτυχίου, του μεταπτυχιακού ή της μετέπειτα εργασίας του. Σε κάθε περίπτωση, παίρνουμε μια ιδέα για το επίπεδο γνώσεων και σπουδών του.

Στο υπόλοιπο ~70% του βιογραφικού του, απαριθμούνται οι πολλές "κοινωνικές και πολιτικές του δράσεις", όπως ότι ήταν μέλος του Κ.Σ. της ΕΦΕΕ από τα 21 του χρόνια, την άνοδό του εντός του Συνασπισμού, κτλ.

Ένα ερώτημα λοιπόν που μπορεί να θέσει κανείς, είναι "τι κάνει έναν καλό ηγέτη"; Σίγουρα ένα καλό επίπεδο μόρφωσης και ένα εξίσου καλό επίπεδο εμπειρίας είναι πλέον αναγκαία. Τουλάχιστον αυτό απαιτεί η σημερινή "δύσκολη" εποχή. Ειδάλλως, είναι πολύ δύσκολο για κάποιον να έχει καθαρές και αποκρυσταλλωμένες απόψεις για τα προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσει.

Ποιές είναι οι απόψεις του κ. Τσίπρα; Πριν γίνει πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν υπεύθυνος για θέματα Παιδείας στο ίδιο κόμμα, πράγμα που σημαίνει ότι τουλάχιστον μέρος του τι πρεσβεύει το είδαμε κατά τη διάρκεια των αντιδράσεων και κινητοποιήσεων του νομοσχεδίου "Γιαννάκου". Δηλαδή: πλήρης αντίθεση σε οποιαδήποτε αλλαγή, στήριξη σε πορείες και διαδηλώσεις, και σιωπηρή υποστήριξη (ή αν θέλετε, χαλαρή αντίθεση) στην "ζημιογόνο" πλευρά των διαδηλώσεων. Αυτό δεν σημαίνει ότι και η άλλη πλευρά είναι "άγια", αλλά κανείς αν θέλει να είναι σωστός, οφείλει να καταδικάζει με σθένος όλα τα άσχημα φαινόμενα, από όπου και αν προέρχονται, όχι μόνο από αυτούς που δεν υποστηρίζουμε.

Βέβαια, δεν ισχυρίζεται κανείς ότι το νομοσχέδιο Γιαννάκου δεν είχε αρκετά προβλήματα και ίσως ήταν αρκετά "άτολμο" ως προς τις αλλαγές του. Σε αυτό δεν νομίζω ότι τίθεται κάποια αμφιβολία, ειδικά αν διαβάσει κανείς απόψεις κορυφαίων και μη Πανεπιστημιακών μας. Αντί λοιπόν κάποιος να υποδείξει τα θετικά και να καταλογίσει τα αρνητικά προτείνοντας τρόπους βελτίωσης, είδαμε μια καθολική αντίδραση, έναν κάθετο αρνητισμό σε όλο το νομοσχέδιο, λες και το έφτιαξαν μικρά διαβολάκια που θέλουν το κακό της ανθρωπότητας και δη των Ελλήνων φοιτητών. Είδαμε σοβαρές, λογικές και εφαρμόσιμες αντιπροτάσεις; Προσωπικά δεν είδα. Είδα προτάσεις που δεν εφαρμόζονται πουθενά στον κόσμο. Δεν λέω ότι σώνει και καλά ότι όλοι οι ξένοι έχουν δίκιο, άρα πρέπει να τους αντιγράψουμε. Αλλά αρκετά δεν έχει παίξει η Παιδεία μας το ρόλο του πειραματόζωου; Από πρακτικής ουσίας, το μόνο που είδα τελικά ήταν ένα πολιτικό παιχνίδι με σκοπό να πάρουμε τους φοιτητές με το μέρος μας με σκοπό να επανεκλεγούμε με μεγαλύτερο ποσοστό.

Πέραν τούτου, εκτός από το συνδικαλιστικό του βιογραφικό, δεν γνωρίζουμε περισσότερα για τον άνθρωπο. Τι έχει μέσα στο μυαλό του, πώς θέλει να λύσει τα προβλήματα, ποιες είναι οι απόψεις του για σωρεία ζητημάτων. Προς το παρόν φαίνεται απλά να ακολουθεί την ασφαλή πεπατημένη του κηδεμόνα του. Και καλά κάνει, αφού η πεπατημένη αυτή έφερε ψήφους στο Συνασπισμό. Ο κόσμος όμως (η πλειοψηφία τουλάχιστον) δεν θέλει απλά έναν πιο εμφανίσιμο Αλαβάνο να του χαϊδεύει τα αυτιά. Αργά ή γρήγορα, θα πρέπει να κληθεί να δώσει το δικό του στίγμα με τις δικές του απόψεις. Προς το παρόν έγινε αρχηγός απλά επειδή είναι νέος, και επειδή επιβραβεύθηκε ο συνδικαλισμός του και απολαμβάνει ποσοστά δημοτικότητας που απολάμβανε και ο Δημήτρης Αβραμόπουλος όταν είχε ιδρύσει το ΚΕΠ. Αυτά μπορεί να είναι αρκετά για να αποτελείς πρόεδρος ενός μικρού αριστερού κόμματος, όμως χρειάζονται πολύ περισσότερα πράγματα για να διαδραματίσεις ουσιαστικό ρόλο στα τεκταινόμενα μιας χώρας.

Αυτό που λείπει από την πλειοψηφία των σημερινών γηραιών πολιτικών μας είναι ο ρεαλισμός στην αντιμετώπιση των προβλημάτων λόγω της αγκύλωσης σε ιδεολογίες προπερασμένων δεκαετιών και αιώνων. Λείπει το "πρακτικό" του θέματος, λείπει το "αποτέλεσμα". Τα προβλήματα δεν καταλαβαίνουν αν αυτός που τα λύνει αυτοαποκαλείται "δεξιός", "κεντρώος" ή "αριστερός". Θα περίμενε κανείς αυτό να το έχει αντιληφθεί ένας νέος 30άρης πολιτικός περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον και να ηγηθεί μιας τέτοιας πολιτικής και μιας τέτοιας γενικότερης αντίληψης. Προς το παρόν δεν έχει δείξει κάτι τέτοιο ο κ. Τσίπρας. Μιλάει ακόμα για καπιταλισμούς, για νεοφιλελευθερισμούς, και διάφορα άλλα τέτοια πράγματα. Σίγουρα διανύει "περίοδο χάριτος", αλλά σύμφωνα με το παρελθόν του και το ελάχιστο παρόν του ως Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, δεν φαίνεται να δείχνει τέτοια δείγματα. Μακάρι να ωριμάσει ο πολιτικός του λόγος και να μας διαψεύσει, διότι όταν θα περάσει ο "Αβραμοπούλειος" ενθουσιασμός του 18%, δεν θα αρκούν πλέον οι φωτογραφίσεις μπροστά σε γκράφιτι και οι αναφορές στο Internet και bloggers για να κρατήσουν ψηλά τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ.

Γέφυρα

Χωρίς λόγια, από το ένα εκ των δύο κορυφαίων ελληνικών electronica group, ΜΙΚΡΟ (οι άλλοι είναι οι Στέρεο Νόβα).

Τέλος το δημόσιο ξύσιμο

Κωνσταντίνα Ζορμπά, cosmo.gr

Τέλος στο... ξύσιμο δημοσίως και δη σε σημεία που θεωρούνται απόκρυφα, έβαλαν τα Εφετεία της Ιταλίας. Και όχι μόνον ανακοίνωσαν την απόφαση, αλλά τη συνοδεύουν και με πρόστιμο 200 ευρώ.

Το νέο μέτρο, που ξεκίνησε από τη γειτονική Ιταλία, αφορά κυρίως στον ανδρικό πληθυσμό. Από τώρα και στο εξής απαγορεύεται ρητώς και κατηγορηματικώς να ξύνονται δημοσίως και ιδίως στα σημεία κάτω από την κοιλιά και μέχρι τα γόνατα. Ο νόμος προβλέπει ότι ακόμη και εάν έχουν φαγούρα, δεν επιτρέπεται να την καταπολεμήσουν, παρά μόνον σε ιδιωτικό χώρο, αφού το αντίθετο αποτελεί "πράξη που αντιτίθεται στη δημόσια ευπρέπεια και σεμνότητα".

Το... θέαμα συναντάται συχνά στους δρόμους της Ιταλίας και όχι μόνον. Μάλιστα, είναι τόσο συχνό, που οι Ιταλοί όχι μόνον το εφαρμόζουν ανά τακτά διαστήματα, αλλά το θεωρούν και δείγμα καλής τύχης. Κάτι δηλαδή ανάλογο του "χτύπα ξύλο", που ακούμε σε άλλες χώρες.

Διαβάστε το υπόλοιπο άρθρο εδώ.