Ελ λίδερ μάξιμο νουέβο

(Φωτ. Ελεύθερος Τύπος)

Όχι, δεν αναφέρομαι στον Ραούλ Κάστρο ο οποίος διορίσθηκε με συνοπτικές "δημοκρατικές" διαδικασίες ως ο νέος μέγιστος ηγέτης της Κούβας. Αναφέρομαι στον Ραούλ...Τσίπρα ο οποίος εξελέγη πριν λίγο καιρό στη θέση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Συμπαθής ξεσυμπαθής ο Αλέκος Αλαβάνος, οφείλει να του αναγνωρίσει κανείς ότι ξέρει να παίζει καλά στη σκακιέρα της πολιτικής: πήρε το Συνασπισμό από το χείλος της ανυπαρξίας και με ακραίο και σθεναρά αντιδραστικό λόγο, υπερκάλυψε τη χαλαρή αντιπολίτευση του Γιώργου Παπανδρέου, έγινε ο ίδιος η ουσιαστική αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας και αυτόματως περισυνέλλεξε κάποιο ποσοστό ανθρώπων που απογοητευμένοι από το ΠΑΣΟΚ, έριξαν την "ψήφο διαμαρτυρίας" τους υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ. Και πάνω στην ορμή που απέκτησε ο Συνασπισμός, είτε μέσω ψήφων διαμαρτυρίας ή όχι, ο κ. Αλαβάνος ως ένας έξυπνος σκακιστής κάνει την "κίνηση ματ" και αποχωρεί εν όσω είναι στην κορυφή, δίνοντας (ουσιαστικά) το δαχτυλίδι της προεδρίας του ΣΥΡΙΖΑ στον 30άρη Αλέξη Τσίπρα, δημιουργώντας μια ακόμα νέα δυναμική πάνω στη δυναμική. Σαν να βρέθηκες δηλαδή ξαφνικά στον κατήφορο και ενώ έχεις αρχίσει να τσουλάς, έρχεται κάποιος από πίσω και σου δίνει ακόμα ένα σπρώξιμο. Ο καλός και σοφός Ισαάκ Νεύτωνας έχει προβλέψει το αποτέλεσμα, ότι τελικά θα κινηθείς πιο γρήγορα και θα φτάσεις πιο μακριά: σχεδόν 20% τείνει να πιάσει στις δημοσκοπήσεις ο ΣΥΡΙΖΑ με τον νέο "λίδερ μάξιμο". Τι σημαίνει αυτό άραγε; Ένας νέος Καραμανλής ή Παπανδρέου γεννιέται; Η' μήπως ένας νέος Δημήτρης Αβραμόπουλος;

Ποιός ακριβώς είναι ο κ. Τσίπρας και γιατί "εισπράττει" αυτή τη στιγμή; Σύμφωνα με το βιογραφικό του γεννήθηκε το 1974 (είναι δηλαδή ένα χρόνο μεγαλύτερός μου) έχει τελειώσει τη σχολή Πολιτικών Μηχανικών του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου "με μεταπτυχιακές σπουδές στην Πολεοδομία και Χωροταξία". Με αυτό το τελευταίο δεν ξέρω ακριβώς τι εννοεί, διότι οι του Πολυτεχνείου ισχυρίζονται ότι λαμβάνουν "master" όταν τελειώνουν τις 5ετείς σπουδές τους. "Εργάζεται ως πολιτικός μηχανικός στον κατασκευαστικό κλάδο": δεν έχω καταφέρει να βρω περισσότερες πληροφορίες επ αυτού, δηλαδή πού ακριβώς εργάζεται και πόσα χρόνια έχει δουλέψει.

Έχει κάνει τις εξής "μελέτες για την πόλη":

«Τα ρέματα του λεκανοπεδίου και ο ρόλος τους στην οργάνωση του αστικού χώρου»

«Εναλλακτικές παρεμβάσεις στις περιοχές εκβολής του Κηφισού και του Ιλισού με γνώμονα την ανάδειξη του φυσικού περιβάλλοντος και την αντιπλημμυρική προστασία»

«Η νέα σημασία του τοπικού, ο ρόλος της πόλης και οι πολλαπλές γεωγραφίες στην εποχή της παγκοσμιοποίησης»

Δεν υπάρχει κάτι άλλο γι'αυτές τις μελέτες όσον αφορά το τι ακριβώς είναι, πότε έγιναν και με ποιόν, και αν είναι στα πλαίσια του πτυχίου, του μεταπτυχιακού ή της μετέπειτα εργασίας του. Σε κάθε περίπτωση, παίρνουμε μια ιδέα για το επίπεδο γνώσεων και σπουδών του.

Στο υπόλοιπο ~70% του βιογραφικού του, απαριθμούνται οι πολλές "κοινωνικές και πολιτικές του δράσεις", όπως ότι ήταν μέλος του Κ.Σ. της ΕΦΕΕ από τα 21 του χρόνια, την άνοδό του εντός του Συνασπισμού, κτλ.

Ένα ερώτημα λοιπόν που μπορεί να θέσει κανείς, είναι "τι κάνει έναν καλό ηγέτη"; Σίγουρα ένα καλό επίπεδο μόρφωσης και ένα εξίσου καλό επίπεδο εμπειρίας είναι πλέον αναγκαία. Τουλάχιστον αυτό απαιτεί η σημερινή "δύσκολη" εποχή. Ειδάλλως, είναι πολύ δύσκολο για κάποιον να έχει καθαρές και αποκρυσταλλωμένες απόψεις για τα προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσει.

Ποιές είναι οι απόψεις του κ. Τσίπρα; Πριν γίνει πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν υπεύθυνος για θέματα Παιδείας στο ίδιο κόμμα, πράγμα που σημαίνει ότι τουλάχιστον μέρος του τι πρεσβεύει το είδαμε κατά τη διάρκεια των αντιδράσεων και κινητοποιήσεων του νομοσχεδίου "Γιαννάκου". Δηλαδή: πλήρης αντίθεση σε οποιαδήποτε αλλαγή, στήριξη σε πορείες και διαδηλώσεις, και σιωπηρή υποστήριξη (ή αν θέλετε, χαλαρή αντίθεση) στην "ζημιογόνο" πλευρά των διαδηλώσεων. Αυτό δεν σημαίνει ότι και η άλλη πλευρά είναι "άγια", αλλά κανείς αν θέλει να είναι σωστός, οφείλει να καταδικάζει με σθένος όλα τα άσχημα φαινόμενα, από όπου και αν προέρχονται, όχι μόνο από αυτούς που δεν υποστηρίζουμε.

Βέβαια, δεν ισχυρίζεται κανείς ότι το νομοσχέδιο Γιαννάκου δεν είχε αρκετά προβλήματα και ίσως ήταν αρκετά "άτολμο" ως προς τις αλλαγές του. Σε αυτό δεν νομίζω ότι τίθεται κάποια αμφιβολία, ειδικά αν διαβάσει κανείς απόψεις κορυφαίων και μη Πανεπιστημιακών μας. Αντί λοιπόν κάποιος να υποδείξει τα θετικά και να καταλογίσει τα αρνητικά προτείνοντας τρόπους βελτίωσης, είδαμε μια καθολική αντίδραση, έναν κάθετο αρνητισμό σε όλο το νομοσχέδιο, λες και το έφτιαξαν μικρά διαβολάκια που θέλουν το κακό της ανθρωπότητας και δη των Ελλήνων φοιτητών. Είδαμε σοβαρές, λογικές και εφαρμόσιμες αντιπροτάσεις; Προσωπικά δεν είδα. Είδα προτάσεις που δεν εφαρμόζονται πουθενά στον κόσμο. Δεν λέω ότι σώνει και καλά ότι όλοι οι ξένοι έχουν δίκιο, άρα πρέπει να τους αντιγράψουμε. Αλλά αρκετά δεν έχει παίξει η Παιδεία μας το ρόλο του πειραματόζωου; Από πρακτικής ουσίας, το μόνο που είδα τελικά ήταν ένα πολιτικό παιχνίδι με σκοπό να πάρουμε τους φοιτητές με το μέρος μας με σκοπό να επανεκλεγούμε με μεγαλύτερο ποσοστό.

Πέραν τούτου, εκτός από το συνδικαλιστικό του βιογραφικό, δεν γνωρίζουμε περισσότερα για τον άνθρωπο. Τι έχει μέσα στο μυαλό του, πώς θέλει να λύσει τα προβλήματα, ποιες είναι οι απόψεις του για σωρεία ζητημάτων. Προς το παρόν φαίνεται απλά να ακολουθεί την ασφαλή πεπατημένη του κηδεμόνα του. Και καλά κάνει, αφού η πεπατημένη αυτή έφερε ψήφους στο Συνασπισμό. Ο κόσμος όμως (η πλειοψηφία τουλάχιστον) δεν θέλει απλά έναν πιο εμφανίσιμο Αλαβάνο να του χαϊδεύει τα αυτιά. Αργά ή γρήγορα, θα πρέπει να κληθεί να δώσει το δικό του στίγμα με τις δικές του απόψεις. Προς το παρόν έγινε αρχηγός απλά επειδή είναι νέος, και επειδή επιβραβεύθηκε ο συνδικαλισμός του και απολαμβάνει ποσοστά δημοτικότητας που απολάμβανε και ο Δημήτρης Αβραμόπουλος όταν είχε ιδρύσει το ΚΕΠ. Αυτά μπορεί να είναι αρκετά για να αποτελείς πρόεδρος ενός μικρού αριστερού κόμματος, όμως χρειάζονται πολύ περισσότερα πράγματα για να διαδραματίσεις ουσιαστικό ρόλο στα τεκταινόμενα μιας χώρας.

Αυτό που λείπει από την πλειοψηφία των σημερινών γηραιών πολιτικών μας είναι ο ρεαλισμός στην αντιμετώπιση των προβλημάτων λόγω της αγκύλωσης σε ιδεολογίες προπερασμένων δεκαετιών και αιώνων. Λείπει το "πρακτικό" του θέματος, λείπει το "αποτέλεσμα". Τα προβλήματα δεν καταλαβαίνουν αν αυτός που τα λύνει αυτοαποκαλείται "δεξιός", "κεντρώος" ή "αριστερός". Θα περίμενε κανείς αυτό να το έχει αντιληφθεί ένας νέος 30άρης πολιτικός περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον και να ηγηθεί μιας τέτοιας πολιτικής και μιας τέτοιας γενικότερης αντίληψης. Προς το παρόν δεν έχει δείξει κάτι τέτοιο ο κ. Τσίπρας. Μιλάει ακόμα για καπιταλισμούς, για νεοφιλελευθερισμούς, και διάφορα άλλα τέτοια πράγματα. Σίγουρα διανύει "περίοδο χάριτος", αλλά σύμφωνα με το παρελθόν του και το ελάχιστο παρόν του ως Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, δεν φαίνεται να δείχνει τέτοια δείγματα. Μακάρι να ωριμάσει ο πολιτικός του λόγος και να μας διαψεύσει, διότι όταν θα περάσει ο "Αβραμοπούλειος" ενθουσιασμός του 18%, δεν θα αρκούν πλέον οι φωτογραφίσεις μπροστά σε γκράφιτι και οι αναφορές στο Internet και bloggers για να κρατήσουν ψηλά τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ.